We doen het eigenlijk alleen maar voor de Kuchen, dat sjouwen met een zware rugzak door de heuvels van het Teutoburgerwald en de kuitenbijtertjes nemen we op de koop toe. Hoewel soms de kuitenbijtertjes zo erg zijn en de trek in Kuchen zo groot, dat we het liefst linea recta over het asfalt naar het restaurant willen. Maar dat is een BB-tje onwaardig: we nemen het mooie, ongeasfalteerde pad en nemen een extra stijging op de koop toe. Want natuurlijk gaat het om het wandelen in een mooie omgeving over onverharde paden met mooie uitzichten.

Gelukkig hebben we Jan D. die er een meester in is om prachtige routes uit te zetten in een omgeving die hij langzamerhand op zijn duimpje kent en die ook oog heeft voor uitspanningen met de heerlijkste Kuchen. De eerste dag waren er trouwens geen Kuchen. Het restaurant, dat nog wel een website had, zag eruit of het al jaren dicht was. De tweede dag zorgden de Kuchen voor een scheuring in de groep. Het restaurant in Bad Iburg waar we neerstreken had geen Kuchen. Groep 1 had al koffie besteld, maar groep 2 stapte op en ging op zoek naar een plek met koffie en Kuchen. Groep 1 nam wraak door alsnog bij een tearoom de mooiste taartpunten te kopen en op een bankje op het pleintje in de zon op te smikkelen. Tea ging uit balorigheid met rugzak op een wipkip zitten en werd door Jan D. vereeuwigd. De taart op de laatste dag was het hoogtepunt, de keuze was moeilijk, omdat het er zoveel waren en ze er allemaal even aantrekkelijk uitzagen. De plek was prachtig met een mooi terras met uitzicht op een tuin met fontein, en de mevrouw was aardig, en het kuitenbijtersleed was snel vergeten.

We waren wat het weer betreft ook bofkonten, die 16 BB-tjes die voor een lang Pinksterwandelweekend naar Tecklenburg vertrokken. De voorspelde regen bleef uit, of viel in de nacht en op het moment dat we aan de Spargel zaten. Voor de rest was het zonnig en warm en heerlijk. De eerste dag was wat broeierig en zweterig, maar dan smaakt het bier extra lekker. Op de camping was tot mijn vreugde een terras waar roodharige dames vrolijk en snel drankjes serveerden. Ze hadden mannen- en vrouwenbier. Peter en Jan D. bleken vrouwenbier te drinken en Wim nam een mannenbier. En verder hadden ze gewoon Pils of Grauburgunder voor de rest van het gezelschap.

Onze campingplek was niet al te groot voor 7 tentjes en ook niet al te vlak, maar had wel een mooie overdekte carport en lag in een rustige deel, waar de vogels geweldige avond- en ochtendconcerten gaven met de zanglijster in de hoofdrol. De auto werd er al snel door de eigenaar uitgehaald, omdat de gevreesde hagelbuien uitbleven. Karin sliep in het kippenhok, dat is een houten hok op poten waar een matras in ligt en waar je dus hoog en droog kunt slapen, maar dat tussen de motoren, de auto´s en grote groepen Duitse campinggasten staat. Jan R. en Laura R. sliepen in een hotel met een lekker bed, een goed ontbijt en een goed gevulde lunchtrommel. Maar ze moesten wel 3 kilometer op en neer om onze camping te bereiken.

Zoals gezegd hadden we iedere dag een prachtige wandeling, soms over de drukke, brede Hermansweg, soms over smalle paden onderlangs de berg waar het volstond met daslook en het rook of je door de soep liep. Ook stonden er orchideeën en aronskelken. En altijd mooie uitzichten. De heuvels werden afgewisseld met open, glooiende landschappen, waar het graan dikke aren had en de vakwerkhuizen en boerderijen stonden te pronken.

En natuurlijk hadden we veel lol. Ik laat de onderbroeken- en poep- en piesverhalen voor wat ze waren, maar ze zorgden wel voor veel slappe lach en dan moet je een sterke blaas hebben. Bij de toren waar Jan R. ooit de bikkelprijs had gewonnen door hem met rugzak te beklimmen hadden een paar dames een Dumoulin-momentje. De toren mag je trouwens niet meer op, te gevaarlijk. Ik verdenk Jan R. ervan dat hij er een hek omheen gezet heeft, zodat niemand hem de prijs af kan nemen.

Bovenop een andere berg hield Laura R. een loterij. Ze had drie eitjes van het ontbijt meegenomen en voorzien van een cijfer. Laura S., Peter en Karin waren de gelukkige winnaars. Spontaan begonnen we allerlei andere dingen te verloten, maar dat kreeg weinig bijval. Plassen was daar lastig, want weinig beschutting. Thea leidde de passanten af door langs de kant van het pad te gaan staan en haar brokje een stukje omhoog te trekken. Het hielp niet altijd, want een meneer vond de blote billen bovenop de berg interessanter. Verder leerden we van Margreet S. het woord 'fopsokken'. Dat zijn sokken die je het gevoel geven dat ze dubbel zitten, maar wat niet het geval blijkt te zijn.

Maar aan alles komt een eind en maandagmiddag om vier uur waren we weer bij de auto's. We wilden nog een nazit op het terras van het restaurant, maar dat ging niet lukken. Ging pas om 17.00 uur open. We konden wel naar het zwembad, entree betalen en daar iets drinken, maar dan werd het wel een duur biertje. Op het grasveld aten we ons laatste broodje, dronken een slok water en hadden ons laatste poep- en piesmoment. Daarna reden we zonder problemen naar huis. Uit de auto stappen viel niet mee, veel stijfheid en stramheid. Vanochtend voelde ik mijn kuiten nog steeds en er zijn helaas geen Kuchen.

Mariette