Als Boetenbain van ver, krijg ik vaak de vraag: kom jij nou helemaal uit Amersfoort? Ik kan dan geruststellend antwoorden: nee hoor, uit Annen! Handig toch zo’n zus met een B&B waar ik gebruik van kan maken als er geen gasten zijn. Vanuit het slaapkamerraam kijk ik uit op een kippenhok met daarachter een oprijzende bult: de es van Annen.

Vandaag geen essen, maar wierden. Dat doet vermoeden, dat we over het Wad- en wiedenpad lopen. Maar nee, dit is een variant van Jan D. op een wandeling die in het dagblad van het noorden heeft gestaan. Die wandeling was niet naar het zin van Jan, want je moest hele stukken over dezelfde weg weer teruglopen en dus knipte en plakte hij net zo lang tot het een Boetenbaintjeswaardige wandeling werd. Bleek gisteren ineens dat de kroeg halverwege pas om 4 uur openging,waardoor hij opnieuw aan de slag ging, zodat we toch nog halverwege aan de koffie kunnen.

Tijdens de koffie stuur ik die zus van mij even een berichtje met foto van een sliert wandelaars over een prachtig eenpersoons wandelpad door de weilanden, waar trouwens ook over gefietst mag worden. Bij de foto de cryptische mededeling dat we bijna bij het stopcontact van Nederland zijn, want zo betitelde de Volkskrant vanochtend de Eemscentrale en we zitten nu in restaurant Eemshaven. De koffie smaakt trouwens naar meer. En dat geldt ook voor de koekjes die gretig aftrek vinden.

Na de koffie richting zeedijk, waarbij de vogelaars Jacqueline en Thea achtereenvolgens de kuifeend en de dodaars doornemen. Ze doen dat zo enthousiast dat ik mij voorneem ook maar ‘ns op zoek te gaan naar ‘vogelen voor beginners’. Bovenop waait een venijnig windje, maar in de luwte van de dijk zit het prima. Marja gaat er zelfs even bij liggen. Maar een tukje is haar niet gegund. Tot haar ontzetting gaan we alweer verder. Ze vindt Jan D. een slavendrijver. Jan de R. seint ondertussen Laura in. Die heeft haar oefenrondje voor de marathon van Rotterdam net achter de rug, maar moet nu toch nog in de tweede versnelling om soep en broodjes op tijd klaar te hebben, want de statistieken van Jo wijzen een looptempo aan van maar liefst 5,2 km per uur.

Bij de voordeur ruiken we de soep al. Jan en Laura hebben hun interieur voor de gelegenheid verbouwd, links en rechts wat stoelen geleend, waardoor we alle 22(!) een stoel hebben. De tafel is sfeervol aangekleed. Stokbrood met salades en tapenades. En een enorme pan soep. Het gaat er allemaal prima in! Jo raakt bij het opscheppen van de soep verstrikt in de lampenkap, maar daar improviseert Jan de R. een lijntje voor. Bij de koffie worden de verschillende scenario’s voor de terugreis besproken. Dat zijn er nogal wat. Een plattegrond wordt aangerukt, maar uiteindelijk gaat iedereen bij iemand mee in de auto en word ik zelfs door Jan de R. nog even afgezet bij die van mij. Tjonge jonge, wat een verwennerij van Jan en Laura: twee Boetenbainen pur sang!

Erna