Wakker worden met een fluitconcert van de vogels, een zonnetje en blauwe lucht. Zou het dan toch echt voorjaar worden? Tot een uur of twaalf voelde het zo en kon de jas uit. Daarna ging het motregenen en waaien en moest de regenkleding aan. Maar de wandeling was er niet minder om.

We liepen van Gasteren via Oudemolen en de Gasterse duinen en langs het Anloërdiepje naar Anloo onder leiding van Annemiek. We maakten veel lusjes en heen-en-weertjes om aan voldoende kilometers te komen, en soms ook, omdat de kaart er anders uitzag dan de werkelijkheid. Veurloper Peter gaf zo nu en dan discreet advies. Vlak voor de koffie, met de herberg al in zicht, maakten we nog een extra lus, die trouwens wel heel mooi was. De koffie of chocolademelk gingen er toen goed in, evenals de royale taartpunten.

We lieten Annemiek achter in de herberg, omdat haar rug nog geen hele wandeling aan kan, en gingen verder onder leiding van Martha. Ook nu weer veel lusjes en heen-en-weertjes om aan de kilomters te komen en omdat de werkelijkheid anders was dan de kaart aangaf. Ook Martha kreeg advies van veurloper Peter, en later ook van haar nicht Margreet. Het ging iets minder discreet, Martha riep regelmatig 'help' en de app van Margreet werd bijna leading.

Al doende leert men en een mens is nooit te oud om te leren, zal ik maar zeggen. Maar nu er steeds meer GPS-ers komen, is het wellicht een idee om de ouderwetse cursus 'omgaan met kaart en kompas' nieuw leven in te blazen?

De hele wandeling was prachtig. We kwamen langs (vergraste) heidevelden en Drentse vennen. En langs een wat grotere plas, waar vissers in van die mooie groene tentjes verstoord naar ons keken. Vooral toen Jacqueline besloot om op die plek een groepsfoto te maken. We stonden in aanbidding te kijken naar de jonkies Schotse Hooglanders, die gezellig bij moeders stonden te drinken. We zagen het vernielde hunebed en een hunebed waar allerlei houten staketsels gebouwd waren in de vorm van wigwams, rondden een aantal grafheuvels en lieten het pinetum links liggen, of rechts? De natuur was nog in winterkleding. Hier en daar een voorzichtig blaadje aan een struik, maar geen speenkruid of anderszins bloeiend spul. Nog geen voorjaar dus. Vlak voor Gasteren voegde Annemiek zich weer bij ons en zo konden we toch met de hele club van 12 aan de nazit beginnen.

Op de terugweg sprong bij de Heemtuin in Muntendam een ree vlak voor onze auto de weg over, gevolgd door een laagvliegende buizerd, die wel door de voorruit leek te gaan. De ree kwam niet op de motorkap en de buizerd scheerde over het dak en zo kwamen we veilig thuis.

In de bijkeuken staan de forsythiatakken in volle bloei en in de kamer pronken de prunustakjes met hun roze bloemetjes. Toch voorjaar, ook al is het binnen.

Mariette