Sent: Wednesday, November 25, 2009 6:30 PM
Subject: next Saturday

Dear Jo,

I need lots of fresh air, even if it's raining. Could you pick me up?

Kind regards,
Anthonie

Hoi Anthonie,

Zaterdag heb ik een flinke partij modder in de aanbieding. Ik heb een grote
portie voor je gereserveerd. Met regen als saus.
Tot zaterdag 09.10 uur.

Moi,
Jo

Met bovenstaande e-mailwisseling begon het Jo-avontuur op zaterdag 28 november.  

Jo was stipt op tijd en legde direct uit dat Margreet niet meeging  i.v.m. de modderige paden hierboven genoemd. Thea zou vanuit Drachten direct naar Zeijen rijden, en Josephine en Marike vanuit Assen. We pikten Frieda onderweg op, die ook tot op het laatst getwijfeld had of ze wel mee zou gaan.

Gelukkig was de lucht helder zaterdagmorgen en vol goede moed reden we naar het station. Daar was nog niemand aanwezig – we waren ook vroeg – en omdat het buiten vrij fris was en we niet zoveel zin hadden in de kou te staan op de hoek, bleven we in de warme auto zitten. Al snel knipperden autolichten tegenover ons: Bert was er ook al. Toch maar uitgestapt zagen we Martha komen aanlopen en ook Jan reed met z’n auto de parkeerplaats op. Jo raakte al in z’n nopjes: toch al zoveel mensen terwijl de weersvoorspelling veel te wensen overliet! En als laatsten mochten we Iet en haar vriendin Joke begroeten.

Via de parkeerplaats in Haren arriveerden we al gauw bij De Heeren van Zeijen. We moesten nog even wachten op Thea want die was de weg kwijtgeraakt (ze had wel naar Jo gebeld, maar die mocht van zijn meerijders achter het stuur z’n telefoon niet opnemen ;-). Marike was er al.

We twijfelden nog even over wel/niet regenbroek, maar omdat het begon te sputteren, trok toch de een na de ander deze beschermende laag aan, behalve Bert want een uitzondering op de regel moet er zijn als je ’t nog een keer droog wilt krijgen.

Het ging steeds harder regenen, de capuchons gingen op en Jan en Thea trokken hun capes aan. Bert twijfelde, maar even later begon het zo hard te regenen en waaien dat ook hij z’n spiksplinternieuwe cape (kreten oh wat een mooie, wat een mooie kleur –groen) aantrok. Na anderhalf uur lopen zouden we koffie krijgen (Jo rekent dat altijd precies uit, tot genoegen van de vele smachters naar koffie J) in een café dat speciaal voor ons open ging. We waren kletsnat en we waren blij dat we aan de klaargezette stamtafel konden gaan zitten. We bestelden koffie (2x) en appelgebak met slagroom voor bijna iedereen. (Wat het weer al niet bij een mens teweegbrengt!)

De weergoden waren ons goed gezind want na de koffie was het droog, en het bleef droog totdat we allemaal weer thuis  waren hoewel.....

Het was weer een prachtwandeling, en vooral toen we over het Fochteloërveen liepen konden we genieten van de zon en prachtige wolkenluchten.  Jo was in z’n element: hij danste over de modderpaden, daagde Martha uit om door de dikste modder te lopen, en sprong heen en weer onder het slaken van cowboykreten om iedereen maar op z’n voordeligst op de foto te krijgen. Natuurlijk waren ’t niet alleen maar modderpaden, we hebben ook heel wat asfalt gelopen, maar juist die afwisseling maakt de Boetenbaintjestochten zo bijzonder.

Om half 4 of iets later kwamen we weer bij de Heeren van Zeijen aan, het restaurant bij de Golfbaan waar ook het ‘gewone’ publiek van harte welkom is. In  de serre, met uitzicht op het prachtige omliggende land en de ondergaande zon in de verte, hebben we genoten van thee, koffie en alcoholische drankjes. Het was een heerlijke ontspannende dag, met een vervelend staartje voor Jan die z’n autosleutel kwijt was. Met Marike ging hij naar huis om een reservesleutel te halen. Waarschijnlijk regende ’t pijpenstelen toen hij ten slotte weer naar huis reed.

Anthonie