14 BB-tjes  en 5 auto’s hadden zich verzameld op de ons zo vertrouwde, winderige plek op het station. Die aantallen zorgden al gelijk voor de eveneens zo vertrouwde verwarring bij het vertrek, want we wilden de pont van 11 uur in het Duitse Ditzum halen en een auto wegzetten zou tot een riskante vertraging leiden. Dan maar 2 auto’s met 2 inzittenden, en 3 vollere auto’s. Gelukkig had iedereen een goede TomTom, al wist Wim niet helemaal zeker of ook Theo zo’n ding had. Ook kon hij zich niet herinneren of hij hem wel een routebeschrijving had gegeven. Even wachten dus maar bij het station tot hij voorbij zou komen, maar wie er voorbij kwam: geen Theo. Die bleek al weggereden te zijn. We hoopten maar dat hij wist waar hij naar toe moest.

Thea en medepassagier Annemiek hadden zowel een TomTom als een routebeschrijving, maar presteerden het toch om te verdwalen en ons bij het pontje in Ditzum  in onzekerheid te laten, want de telefoons moesten zich nog aan Duitsland aanpassen. Toch wilden wij nog steeds die pont van 11 uur halen en besloten dan maar zonder Thea en Annemiek te gaan. Wim had ivm met het ongemak aan zijn voet het voorlopen aan Jan overgedragen maar was wel mee om af en toe aan te sluiten en ’s avonds gezellig aan te schuiven bij het eten. Dat kwam goed uit: hij kon nu op de 2 verdwaalde schaapjes wachten en hen desnoods met de auto naar de overkant brengen.

Toen de veerpont net wilde vertrekken kwamen de twee natuurlijk precies op tijd aanhollen zodat we toch nog gezamenlijk de Ems konden oversteken. Op het programma werd ons "kaffee mit oder ohne" in het vooruit gesteld. Dat was dan ook het thema van de eerste helft van de wandeling, die ons voerde langs de rivier de Ems.  De eerste kaffeemogelijkheid in Uphusen bleek niet meer te bestaan, maar niet getreurd; Emden kwam al snel in zicht en daar bleken de BB-tjes niet meer te houden! Jan gaf  de regie vertwijfeld uit handen: "Ik weet het ook niet. Zoeken jullie maar iets uit wat er goed uitziet". Weg stoven we naar een terras waar zeker taart geserveerd zou worden. We waren uiteindelijk  niet voor niets in Duitsland. Janny is niet zo’n zoetekauw en ook Margreet S.  liet al het heerlijks aan zich voorbij gaan, maar verder stortte iedereen zich op Torte, Kuchen, Eis und Sahne.

Wim was inmiddels ook weer van de partij. Toen we weer wilden vertrekken bedacht Annemiek dat Wim, omdat hij toch niet alles mee zou lopen, wel een boodschapje voor haar kon doen. Tot hilariteit van de overige BB-tjes bleek het om een ingewikkelde lotion te gaan, beslist van dat merk en 2 stuks enz. Wim, de beroerdste niet, zou zijn best doen. (De missie is overigens mislukt). Na de taart en voor de meesten van ons een pondje erbij volgde de stadswandeling. Dat bleek in eerste instantie een verhullende term voor in kringetjes om het terras heen lopen, maar na een tijdje kwamen we weer uit bij de prachtige rivier de Ems. Hadden we de hele dag goed weer gehad, hier zat het onweer ons op de hielen en zo kwam het dat we een uur voor op schema het pontje van 16.30 konden halen en om 17.00 al in het uitstekende visrestaurant aan de borrel zaten. We bespraken hier en passant wat ieders remedie was tegen kramp in de kuit. Een veel voorkomend euvel, blijkbaar. Die van Henny leek mij het meest effectief: gewoon heel hard schreeuwen.

We aten Duits, lekker,  en (te) veel, konden na de hoofdmaaltijd geen pap meer zeggen, behalve Gerard, die samen met Annemiek nog een Eisdessert wist te verorberen. Weer niet dat pondje te veel weggewerkt, helaas.

Marja