Ieder zichzelf respecterende stad of dorp heeft tegenwoordig een uitmarkt en verzint daar eigen namen voor. In Veendam heet het Pruiverij en Oetmarkt en in Assen Preuvenement. Wij, 14 BB-tjes, hadden ons eigen proeverijtje in de tuin van Josephine en Henk. Al bij vertrek op het station in Assen werden we uitgenodigd voor de nazit en lekker gemaakt met beelden van eigengemaakte taarten en een drankje.

We moesten het wel eerst verdienen natuurlijk. Dus in gezwinde pas door het Asser bos en langs het TT-circuit, waar ’s middags een motorcross werd gehouden. Daarvoor hadden ze ik weet niet hoeveel kuub zand op de baan gestort en stonden verkeersregelaars klaar om ons veilig te laten oversteken. We vervolgden onze weg over het militair oefenterrein de Haar, waar geen mens te bekennen viel, zelfs geen soldaat die in tijgersluipgang door het zand ploeterde. Wij hoefden niet te ploeteren, maar genoten van de zon en het windje en alle spannende vakantieverhalen uit Kirgizië, Gdansk, Australië en Ierland.

We dronken koffie op Landgoed Het groote zand. Josephine herinnerde ons nog maar eens aan haar taarten. Drie mannen lieten zich daar niet door afschrikken en namen toch appeltaart met slagroom.

Voor het eerst sinds maanden hadden we een echte lunchpauze aan de rand van de heide en veel kleine springende groene kikkertjes die op zoek waren naar een waterplas. Thea had zowaar een mini koeltas mee voor haar fruithapje. Ik zou er liever witte wijn in gestopt hebben. De heide bloeide prachtig en lag er mooi bij. Er ontspon zich een discussie over wie bij wie in de tent mocht gedurende  het wandelweeken wie in welke tent zijn bagage kon parkeren en hoeveel dat kostte en hoeveel plaats er nog was in de trekkershutten. Ik wacht het wel af en verhuur mijn voortent aan de hoogste bieder.

De tweede helft kenmerkte zich door een mooi lusje van Jan H. die daar (in Geelbroek) geboren is en door veel ooievaars, die te lui zijn om naar het Zuiden te vliegen en het hier veel te goed hebben.

We passeerden een hele grote wei met 1 kalf, gevolgd door een even grote weide vol met Lakenvelders. We vroegen ons af waarom dat ene kalfje er niet bij mocht. Verstoten? Geen lakentje om? Vol is vol? Ik vond het zielig. Gelukkig kwamen we kort daarna langs een prachtig bloeiende, kleurrijke akkerrand met zonnebloemen, cosmea’s en grasklokjes en was het leed snel vergeten.

Het kleinschalige landschap onder de rook van Assen is verrassend mooi. We eindigden langs het kronkelende Deurzerdiepje en Anreeperdiepje, waar je bijna helemaal tot in de stad langs kunt lopen. Een mooie binnenkomer. Dat hebben we te danken aan de gemeente Assen die samen met inwoners en instanties de visie Assen aan de Aa ontwikkelde, waaronder ook het herstel van het Anreeperdiep en het Deurzerdiep valt.

En toen, om 16.45 uur en na 26,8 kilometer, was het eindelijk zover: taart en drank in de tuin van Henk en Josephine. De taarten waren in hapklare brokken gesneden, zodat je bleef eten. Ze waren alle drie even lekker: citroentaart, banaan/walnotenbrood en kersentaart. Denk daarbij witbier, witte wijn, rode wijn, gewoon bier of thee en je waant je in het paradijs op aarde.

Margot raakte zo in hogere sferen, dat ze dacht dat ze maar 1 van de 2 heideveldjes had gezien. Wij hadden er allemaal maar 1 gezien en volgens Henk stond er ook maar 1 op het programma. Thea dacht dat ze een teek op haar voet had en probeerde hem er met de tekenkaart van Henk en de bril van Peter uit te halen. Het bleek een doorntje te zijn. Toch had Jan D. bij deze operatie meteen beelden en geluiden van gruwelwerktuigen in het museum in Gdansk. We namen er nog maar eens een hapje taart op. Met veel moeite hesen we ons rond half zes uit de stoelen, bedankten gastvrouw- en gastheer uitbundig voor de heerlijkheden en de mooie wandeling en togen intens tevreden huiswaarts. Oh, en ook Henk had geen kaart of GPS nodig voor de wandeling en deed hem uit zijn blote hoofd. Dat lijkt toch wel een mannendingetje te worden. Dames, niets van aantrekken hoor, een kaart hoort erbij.

Mariette