Zo noemen de inwoners van Bad Nieuweschans hun dorp. Met zo'n harde, lange Groninger a. Het staat ook op de socialsofa die midden in het dorp staat te pronken en door 15 BB-tjes (12 vrouwen en 3 mannen) werd bewonderd. Toen ik in Zuidbroek in de trein stapte zaten er 8 BB-vrouwen in. In Bad Nieuweschans stond de rest, waaronder gelukkig ook 3 mannen.

Toch misten we nog 1 vrouw, Margreet S. Ze zou zeker mee volgens Marja en Jan D. en was ook door Laura S. en Willemien gespot bij het station. Wat blijkt? Ze had op de vertrouwde afspraakplek gestaan en zich te laat gerealiseerd dat ze de trein moest nemen. Niks voor Margreet, want ze is de vrouw die altijd op de juiste tijd op de juiste plaats is. Het had eerder Margot kunnen overkomen met haar dromerigheid. Die had echter de pech vlak buiten Bad Nieuwenschans gestoken te worden door een wesp, die in haar schoen zat. Omdat we vreesden dat ze misschien een opgezette voet zou krijgen, leek het verstandiger de trein naar huis te nemen, waar een verfklus op haar wachtte, waar ze zich met veel moeite van had los gerukt. En zo moesten wij het zonder Margreet en Margot doen.

Na een uur was er al koffie in Booneschans bij het rustpunt 'Beelden in de Bocht'. Een prachtige, grote, schaduwrijke boomgaard met bijzondere beelden en heel veel zitjes en een grandioos uitzicht. De grens met Duitsland loopt dwars door het buitenatelier. De kunstenares was er niet, maar haar man zorgde voor de koffie met koek. Het was een praatgrage Brabo met duidelijke opvattingen over de wereld. Hij liep af en aan met kannen koffie en iedere keer als hij de deur uitkwam begon hij al van verre te praten. Het was moeilijk om er weg te komen.

De geplande route moest aangepast, omdat Jan R. bij het voorlopen ontdekt had dat het pad niet gemaaid was en het gras + brandnetels + distels soms tot je schouders kwamen. Dus maakten we een ommetje over het verharde fietspad en over een graspad waar de brandnetels maar tot je kuiten kwamen. Dat ommetje bleek na afloop juist een afstekertje te zijn en zo kwamen we amper aan de 23 kilometer. Niemand vond het erg, want het was warm. De jongens en meisjes van het KNMI hebben bedacht dat de zomer een goede afsluiter behoeft en trakteren ons al een paar weken op hoge temperaturen en veel zonneschijn. Daarmee maken ze alle codes geel en hagelbuien en overstromingen weer goed en denken wij dat de zomer van 2016 een geweldige zomer was. En we schijnen dit weer nog minstens een week te houden. Als ons wandelweekend ook zo is, dan kunnen de maand september en de zomer inderdaad niet meer stuk.

Vlak voor Oudeschans hadden we lunchpauze. Er was schaduw, er stond een bankje voor 4 personen, het gras was zacht, het uitzicht was mooi, maar het lag vlak langs de weg: geen ideale plasplek dus. We moesten het doen achter een elektriciteitshuisje, waar je toch nog redelijk zichtbaar was. We liepen helemaal rond het dorp over de oude vestingwal met prima plasplekken, wierpen een korte blik in het museum, namen het graspad door de weilanden waar allemaal veertjes lagen. Jan D. en ik herkenden de veren niet en dachten dat er een vogel door een vos gegrepen was, maar het waren zoveel veren dat het dan een massamoord geweest moest zijn. Waarschijnlijk gewoon een rust- en ruiplaats voor ganzen of ander gevogelte. We liepen over de dijk met aan weerszijden water, waar eenden zwommen en een grote groep zilverreigers liep te pootjebaden. Ze gingen op de wieken, toen ze gefotografeerd werden. Via het Schansker bos bereikten we het eindpunt.

Jan R. had mijn sandaaltjes gedragen, dus konden de wandelschoenen uit. Met een biertje erbij is het puur genieten.

Mariette