Het was voor Alda en mij de tweede veurloop binnen een maand. We worden dus al een piepklein beetje ervaren, hoewel we het allebei wel rustig vinden dat het nu weer een tijdje duurt voor we aan de beurt zijn.

Toen we de tocht drie weken geleden voorliepen was het ook al zulk heerlijk weer. Heeft Havelte daar patent op? We hadden toen wat moeite om het juiste pad te vinden op de zandvlakte, maar dat ging nu goed. Ook konden we het mooie lusje niet vinden na een (volgens de route beschrijving) verwaarloosd landje en liepen we het laatste stuk noodgedwongen over asfalt terug naar Havelte.

’s Avonds had ik nog even op Google Earth gekeken en gezien waar het fout was gegaan. Dit keer waren we vastbesloten om het lusje mee te pikken. Zou het lukken? Het is toch wat anders als er 14 Boetenbaintjes verwachtingsvol achter je aan lopen.

Des te relaxter was het toen bleek dat Jo zijn GPS had meegenomen om te testen. Onze wandeling stond daar nog in van een aantal jaren geleden. Ik vroeg aan Jo of hij ons eventueel wilde assisteren op het cruciale punt. Dat wilde hij wel, op voorwaarde dat ik dan aangaf dat ik er zelf om had gevraagd. Jo wil duidelijk niet te boek staan als iemand die zich met andermans wandelingen bemoeit. En zo konden we dankzij Jo ook het prachtige extra lusje lopen.

Ons eerste doel was: naar de koffie. Als veurloper had ik in het vooruitzicht gesteld dat die na ongeveer anderhalf uur voor ons klaar zou staan. Zo tegen 12 uur dus. Iedereen vond dat een prettige gedachte . Ik schrok me dan ook wezenloos toen we bij Theehuis Het Hunebed aankwamen en dat tot 6 maart gesloten bleek te zijn. Shit. Dan maar naar de Vlindertuin, 700 meter verderop.

Daar bleek dat we ons zelf moesten bedienen, er waren nog maar 3 stukken appeltaart die in no time waren verdwenen. Alessandra had iets besteld zonder slagroom, maar kreeg een wafel met de wereld aan slagroom erop. Ze kreeg geen nieuwe, maar wel een schoteltje waar ze de slagroom dan maar op moest schuiven. De koffie was niet om over naar huis te schrijven, maar was wel spotgoedkoop. Bovendien waren we hier nog nooit geweest en dat is voor een Boetenbaintje in Drenthe best uitzonderlijk.

Het was een heerlijke afwisselende wandeling. Joke en Cocky vertelden dat ze speciaal mee waren gegaan omdat het hier zo mooi is. De dag begon wat grijzig en frissig maar het werd steeds helderder en voorjaarsachtiger. We genoten van de vele vogelgeluiden! Gelukkig was Margreet mee. We liepen langs het Hunzehuis en haalden uiteraard herinneringen op aan één van de eerste wandelweekenden daar vandaan. 15, 16 jaar geleden? We wisten het niet meer.

Tot twee keer toe konden we genietend van het voorjaarszonnetje pauzeren. Ik heb geen idee waar de gesprekken over gingen tijdens de wandeling. Als beginnend voorloper ben ik nog te veel bezig met de route om te kunnen multitasken. We liepen door mulle zandpaden, door modderige weggetjes, moesten af en toe een klein slootje bedwingen met behulp van onze galante mannen Jan en Peter. Het lag dan ook meer daar aan dan aan de afstand van 24 km die velen van ons aan het eind van de dag de beentjes behoorlijk deden voelen. Bij de nazit bekenden Margot en Annemiek, die allebei snipverkouden waren, dat ze op het laatst bijna niet meer konden en vertwijfeld een bordje zagen: Havelte 2 km, terwijl ze dachten dat ze er al waren. Arme zij. Maar Alda en ik waren tevreden en ook een beetje opgelucht dat we het er weer goed van af hadden gebracht.

Marja.