Hij was er weer en werd met open armen en luid gejuich ontvangen: onze veurloper Wim! Weken was hij geblesseerd en niet in staat lange wandeltochten te maken. Janny moest hem al een paar keer vervangen. Oudejaarsavond zei hij nog met pijn in zijn hart dat hij stopte met het veurloperschap: hij had een paar dagen door Amsterdam gelopen en dat ging hem niet goed af. Wij zeiden nog dat slenteren in de stad iets heel anders was dan wandelen door de Drentse bossen, maar hij bleef bij zijn besluit.

Het wandelprogramma voor de komende maanden werd zonder hem opgesteld. En nu was hij er plotseling toch weer en liep als vanouds met zijn lange benen en met gezwinde pas door de sneeuw. Ogenschijnlijk is er niets aan de hand. Na afloop had hij last van zijn kuiten, maar dat hadden we allemaal. Hij heeft nu in ieder geval een sabbatical van 4 maanden en kan gewoon meelopen als het kan. En wij hopen allemaal dat hij daarna weer volwaardig veurloper kan en wil zijn.

Zijn wandeling rond Grolloo was prachtig. Dat kwam natuurlijk ook omdat alles bedekt was met een dikke laag sneeuw en je in een hele andere wereld loopt waarin je je moeilijk kunt oriënteren. Maar gelukkig heeft Wim een GPS, die ons over smalle paadjes leidde, waar nog geen mensen gelopen hadden en alleen dierensporen te zien waren. Wat onder de sneeuw zat was verrassend: soms een verijsde plas, waar je krakend doorzakte, soms een gladde ribbel en veel oneffenheden. Ik ging 2 keer binnen 5 minuten onderuit. Gelukkig liep Jo achter mij en hielp me, galant als hij is, weer op de been. Hij genoot zichtbaar van zijn rol. Dat kwam misschien ook omdat hij zelf niet viel en beide keren de sneeuw van mijn billen mocht kloppen; het genoegen was wederzijds. Wim had zijn fototoestel gelukkig niet in de aanslag. We genoten van deze laatste winterdag, hoewel de wind soms wat guur was.

Maar natuurlijk lang niet zo guur als tijdens het winterkampeerweekend. Peter en ik werden dan ook vol bewondering bekeken en toegesproken. Iedereen had verwacht dat het winterkamperen afgelast zou zijn. Margreet Dost houdt meer van de warmte en stelde voor 2 subgroepen te maken: de warme watjes en de koude bikkels: een combinatielidmaatschap is mogelijk. We hebben natuurlijk ook al de rimpelbeentjes, maar daar vallen we bijna allemaal onder. Nee Margreet, jij natuurlijk nog niet!

De koffiestop bij Hegeman in Schoonloo was aangenaam. Janny haalde een gloednieuwe, nog ingepakte panty uit haar rugzak en verdween naar het toilet. Bij aankomst in Grolloo was ze al, zonder iets te zeggen, verdwenen. Nu begrepen we waarom: ze had een panty gekocht om haar benen wat warmer te houden. Er was ook appeltaart en appeltaart met boerenjongens. Margreet nam een wafel met warme kersen en slagroom: een gigantisch bord vol, toch dacht ze erover nog een 2de portie te nemen, want in deze koude dagen verbrand je veel meer dan anders. Ze deed het niet. Martha, die een lekkere tosti at, vertelde over haar vakantie in Thailand. Volgens haar waren “de Russen op drift over de hele wereld”. Tijdens het oudejaarbuffet laadden ze hun borden torenhoog vol, aten minder dan de helft op en gingen dan voor de tweede ronde. Ook zongen ze de volgende heel erg hard het Russische volkslied Ze waren dus erg nadrukkelijk aanwezig en deden denken aan Nederlanders, die zich 40 jaar geleden misdroegen in Torremolinos.

Op de terugweg zagen we alsmaar reeën van links naar rechts oversteken. Het leek wel of het telkens dezelfde waren die een rondje liepen en ons steeds weer tegenkwamen. Het kan ook zijn dat wij in rondjes liepen. Je weet het niet in zo’n sneeuwlandschap. Ook zagen we een witte reiger opvliegen, toen hij landde was hij niet meer zichtbaar in de sneeuw. De sneeuw kwam in de vorm van kleine, harde vlokjes ook nog uit de lucht vallen. Volop winter dus. Aangekomen bij café Hofsteenge in Grolloo stelde Marja voor daar naar binnen te gaan. Wim zei dat we bier gingen drinken in het café waar de auto’s stonden. Dat was natuurlijk hetzelfde café, maar dat was Marja even vergeten. We brachten nog een kleine hommage aan Harry Muskee en gingen naar binnen, waar het heerlijk warm was en sommigen toch koud bier gingen drinken. Maar anderen waren zo slim om een jägermeister, een warme chocola of thee te drinken.

En nu op zondagochtend is het inderdaad dooi en regent de sneeuw in rap tempo weg. Voorlopig geen winterwandelingen meer, denk ik. Voor Wim genoeg tijd om te herstellen

Mariette